Το παρελθόν υπάρχει στ' αλήθεια μόνο όσο το θυμόμαστε.
Γι' αυτό στο ταξίδι τούτο πάντα θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που με δένουν με το παρελθόν, τα πρόσωπα που αγάπησα, τα πρόσωπα που με πλήγωσαν, τα πρόσωπα που μοιραστήκαμε φωτεινές στιγμές μαζί. Χωρίς να αισθάνομαι καμία λύπη, καμία κακία ή στενοχώρια, παρά μόνο ατέλειωτη νοσταλγία για όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν όπως σκεφτόμουν όλους τους ανθρώπους, όλα αυτά τα πρόσωπα της ζωής μου, μία ιδέα γοητευτική και παραμυθένια γέννησε η νοσταλγία μου: Να γινόταν λέει ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι όπου θα μπορούσα να καλέσω όλους τους ανθρώπους όποιο ρόλο κι αν έπαιξαν σε τούτη την προσωπική ιστορία. Να κάτσουμε να τα πούμε, να μάθω για τις ζωές τους, για τα όνειρά τους, για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που θα 'ρθουν. Να τους πω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα βγουν ποτέ απ' την ψυχή μου γιατί με αυτόν τον μυστήριο τρόπο η ζωή μου χτίστηκε πάνω στις αναμνήσεις τους και να τους ευχαριστήσω που φώτισαν έστω και για λίγο με την παρουσία τους τούτο το ταξίδι της ζωής μου.