Πως θα μπορούσα να κοιτάξω τον ήλιο την ώρα που ανατέλλει και να μην ζαλιστώ

από την μαγεία της ομορφιάς του. Πόσα πρωινά ανέτειλε και πόσα   βράδια τον 

αφήσαμε μόνο του να πλαγιάσει πίσω από τα κατακόκκινα κύματα.  Αδιαφορώντας 

την μαγιά της ομορφιάς του .  Κατακόκκινα   φεγγάρια έκαναν τον γύρο του  ουρανού,

χωρίς να αγγίξουν  κανέναν.  Αδιαφορώντας   την ομορφιάς της φύσης με την

ευαισθησία  της καρδιάς.  Θολά και εύκολα μονοπάτια μας διευκολύνουν την ζωή, 

για να πέσουμε σε σφάλματα και να βρεθούμε στο αδιέξοδο.   Όποιον δρόμο και να 

πάρομε και ένα ερωτηματικό για τη δεν πήραμε τον άλλον . και όχι αυτόν ίσος να

άλλαζε την τύχη μας. καθόμαστε και αναπολούμε και το βλέμμα μας προσπαθεί 

να περάσει τα πανύψηλα βουνά ωκεανούς, με τεράστια κύματα για να συναντήσει 

αναμνήσεις που είναι ριζωμένες βαθιά στην ψυχή μας. Και βράζουν σαν ηφαίστειο

μανιασμένο, που θα εκραγεί και θα ισοπεδώσει ότι βρει στο πέρασμα του. Ας βάλω

με μια σειρά στην λογική και ας κρίνου με τα έργα μας να βρούμε τα λάθη μας. Και 

ποιον να επιλέξουμε για δικαστή το μυαλό η την καρδιά?  Εδώ είναι ένα μεγάλο

ερώτημα ,και όμως όχι μόνο δεν θα βάλλομε την καρδιά για δικαστή, αλλά θα

καθίσει στην καρέκλα σαν ένοχος εάν τολμήσει  να μιλήσει .Και να κει που πάει

να επαναστατήσει να φωνάξει και να πεις δεν μπορώ Άλω δυο χέρια την σφίγγουν

βάναυσα και την κάνουν πάλι να σωπαίνει . 

 

                              (χρυσός αιώνας)